Legendarny klub opisany z krytycznego punktu widzenia w wywiadzie z Mariuszem Rumakiem.

Widzę jak zawodnicy zachowują się w stosunku do siebie czy nawet do trenera, schodząc z boiska. Może nie każdy to dostrzega, ale grając przez tyle lat potrafię to zauważyć.

Myślę, że różnica w przebiegniętych km, to nie brak zaangażowania, ale raczej brak wiary w to, co może się wydarzyć i brak motywowania siebie nawzajem. Nikt z piłkarzy na drugiego nie krzyknie, nikt nikogo nie motywuje.

Paradoksalnie, zostało sześć kolejek do końca i Lech ma w dalszym ciągu szansę na mistrzostwo. Nie skreślam Lecha, ale coś musi się wydarzyć w klubie.

Adam Nawałka mógł prowadzić inną reprezentację. Jeśli ma się wydarzyć to drugie, to nawet nie wiem jak trener ma wejść do szatni i motywować chłopaków przed meczem.

Dla mnie to jakaś zagadka. Nie chcę i nie mam prawa oceniać jego warsztatu, choć z tego co wiem, jest na wysokim poziomie.

Ale do tego potrzebne jest budowanie atmosfery. Jeśli postawiono na niego, to powinien dostać bardzo mocne wsparcie.

Jego asystenci czyli Darek Dudka, Grzegorz Wojtkowiak i Rafała Janas to nie są anonimowe postacie, ale czy mają na tyle mocy, żeby pomagać w budowaniu atmosfery? Nie wiem na pewno, mogę tylko domniemywać, że aspekt przygotowania mentalnego Rumak zawłaszczył tylko dla siebie i za to odpowiada.

Jeśli schodzący z boiska Ba Loua nie podaje mu ręki po meczu z Wartą, to sygnały, że coś jest nie tak. Po meczu pucharowym z Pogonią mówił, że rywal strzelił gola w końcówce i drużynie zabrakło czasu na wyrównanie.

Minęło 119 minut i nie strzeliłeś gola, to myślisz, że jakbyś miał 2-3 minuty więcej, to byś wyrównał? No nie, niektóre rzeczy trzeba wziąć na klatę.

Nie podoba mi się forma w jakiej wielokrotnie wypowiadał się trener. Kamil Grosicki z mocnym postanowieniem.